Bolibombi

26. Ζήλια μου!

Ήρθαν από μακρυά με χαρά με αγάπη και με πολύ νοσταλγία, αλλά ξαφνικά όλα αλλάξανε. Το μικρό του φιλαράκι έγινε στόχος, φόβος και το κέντρο της ζήλιας.

Ότι έπιανε ο μικρουλης ήταν απαγορευμένο, "δικό μου, το θέλω, εγώ.........." και το τραβούσε από τα χέρια του χωρίς δεύτερη σκέψη.

 Αυτός που αγαπούσε και φρόντιζε τόσο όταν ήταν μικρός, αυτός που λάτρευε τόσο η παιδική του ψυχή, τώρα το ίδιο άτομο έγινε εχθρός.

Γιατί;

Μήπως γιατί άρχισε να υπάρχει το μικρό ή μήπως το ξωτικό μου ανακαλύπτει βροντόφωνα το εγώ του;

Και τώρα τι;

Ξαφνικά είναι ο μεγάλος που πρέπει να καταλάβει ή αυτός που θα πρέπει να κάνει το αίσθημα του γαργάρα ή μήπως θα είναι αυτός που θα τυρανήσει τον μικρό με όποιο κόστος;

Αυτός που ζηλεύει είναι συχνά στα μάτια των μεγάλων το "κακό" παιδί.  Δεν είναι όμως έτσι. Είναι ένα παιδί που δυσκολεύεται  με τα συναισθήματά του και τον ίδιο του τον εαυτώ. Δέχομαι το αίσθημα της ζήλιας του και αυτό που θέλω είναι να καταλάβει πως αυτό που νιώθει με αυτό που κάνει έχουν μια απόσταση. Να εκφράσει την ζήλια του αλλά αυτό δεν σημαίνει οτι μπορεί να βλάψει τον άλλο!

Αλλά πότε βλάπει τον άλλο; Μόνο όταν τον χτυπάει ή και όταν του αρνείτε και του στερεί τα πάντα επειδή είναι σε θέση ισχύος;

Όλες οι θεωρίες μου άρχισαν να καταρρέουν και να βλέπω μπροστά μου αδιέξοδο. Είχα ένταση και βίωνα η ίδια ανασφάλεια. Οι μέρες ήταν μυστήριες και οι στιγμές ξενιασιάς ελάχιστες. Δεν αφεθήκαμε, δεν αγκαλιαστήκαμε, δεν παίξαμε με την ψυχή μας.

Ώσπου εχθές φύγανε. 

Όλοι κοιταχτήκαμε στα μάτια.... και τώρα;

Ας μου πει κάποιος.