24. Που χάθηκε η άνοιξη και που το ξωτικό μας;

25η Μαρτιού και εδώ χιονίζει! Όλα έξω είναι κάτασπρα και κρύα.  Η άνοιξη φαντάζει μίλια μακρυά.... κανένα ίχνος γιορτινής μέρας, παρέλασης, μπακαλιάρου ή οτιδήποτε άλλου.

Το ξωτικό λείπει στο νηπιαγωγείο Τα συναισθήματα τόσο παράξενα. Ένα αίσθημα ελευθερίας και ένας κόμπος συγκατοικούν στην καρδιά μου. Πόσο μεγάλωσε! Πόσο όμορφο είναι να τον βλέπεις με την τσαντούλα του και το πατίνι να ξεκινάει κάθε πρωί για το δικό του σχολείο. Σήμερα ξύπνησε χαιρέτισε τα χιόνια με πολύ χαρά από το παράθυρο ενώ εγώ με τον Ιωνάθαν δεν πιστεύαμε στα μάτια μας. (Φέτος περισσότερο από άλλη χρονιά θα χαρούμε και θα γιορτάσουμε την άνοιξη.)

Πριν ντυθούμε παίξαμε με τα ζωάκια, φάγαμε πρωινό και φύγαμε όλοι μαζί για τις δουλειές μας. Είναι όμορφο το αίσθημα, όλοι να έχουν να κάνουν κάτι για τον εαυτό τους και ταυτόχρονα να ζει ο ένας για τον άλλο! Η χαρά της ελευθερίας, της δημιουργίας και κάπου παραπέρα η αγάπη, ο έρωτας και η ανάγκη να είμαστε μαζί. Γίνονται τόσο έντονα τα συναισθήματα τώρα που ο Δαυίδ πάει στο νηπιαγωγείο

Είναι ένας όμορφος χώρος με ανθρώπους ήρεμους και χαμογελαστούς παρόλα αυτά η αγωνία είναι μεγάλη.
Την Παρασκευή μου είπε ο Δαυίδ με έναν βαθύ τόνο στην φωνή του :"Μαμά, ήρθες!" και εκεί κατάλαβα πως για αυτόν δεν είναι γνωστό και σίγουρο οτι θα πάω να τον πάρω.
Τι σκέφτετε άραγε το μικρό τρυφερό του μυαλουδάκι; Πόσο χτυπάει η καρδιά του από αγωνία μην γνωρίζοντας το μετά! Από την άλλη γυρίζει γεμάτος περηφάνεια για όλα όσα έκανε, για το ότι πήγε στο σχολείο του και οτι έχει τώρα και αυτός ένα πουλάκι που όταν χτυπάει στο ρολόι είναι η ώρα που επιστρέφει ο Δαυίδ.
Έρχεται και παίζει ΜΟΝΟΣ ΤΟΥ!! ενώ παλεύαμε 3 χρόνια για να πάιξει 10 λεπτά μόνος του, τώρα λίγες ώρες νηπιαγωγείο και παίζει όλο το απόγευμα μόνος του!
 Και το γέλιο του όταν με αντικρίζει είναι τόσο όμορφο - στάλες ευτυχίας... Ανυπομονώ....

Με αγάπη Λαμπρινή




 

23. Μας δικάζουν γιατι γεννήσαμε στο σπίτι......

Γέννησα στο σπίτι όχι απο θάρρος ούτε και από τρέλλα, αλλά από αγάπη για το παιδί μου!

 Καιρό έψαχνα για ένα νοσοκομείο ή μια κλινική που θα μου παρειχε βασικά πράγματα:
 Ηθελα να γεννήσω φυσιολογικά, να ρθει το αγγελάκι μας στον κόσμο όταν αυτό και εγώ θα είμασταν έτοιμοι και ώριμοι. Ήθελα να μαι σίγουρη οτι τα όργανα του θα χουν αναπτυχθει επαρκώς και οτι θα θέλει να αντικρύσει τον κόσμο μας. Για μένα αυτό ειναι μια τέλεια συνεργασια και μια βαθια πίστη στον Θεο. Κανένα φάρμακο και κανενας άλλος παραγοντας να μην επέμβει. Δεν ήθελα να μου προκαλλέσουν συσπάσεις, δεν ήθελα επισκληρήδιο και σε καμία περίπτωση δεν ήθελα καισαρική! Φυσικά αν ήταν αναγκη θα τα έκανα και πολύ γιατροι κατα την διαρκεια δημιουργησαν ανάγκες.... το παιδί δεν έχει αναπτυγμένο στομάχι, η καρδια του έχει πρόβλημα, είναι πολύ μεγάλο και δεν θα βγει, .... και χιλιαδυο άλλα..... Στη μια το παιδάκι δεν ειχε φάει, στην άλλη ειχα φάει σκόρδο, κτλ γελίες καταστασεις που οι γιατροί δεν συνειδητοποιούσαν ή που δεν θελαν να συνειδητοποιησουν!
Επίσης  ήθελα ο Ιωνάθαν να ναι μαζι μου εφόσον ήταν και δική του επιθυμία. Σε πολλά νοσοκομεία απαγορευόταν γιατι ενοχλούσε το έργο, τους γιατρούς και τις μαίες! Ποιός; ο πατεράς δεν επιτρεπόταν να ειναι παρρον! Ο ρόλος του άλλωστε είναι απλά και μόνο να πληρωνει....  και τα λόγια, το χάδι, το χαμόγελο, η παρουσία του.....;
 Επιπλεον ήθελα το παιδί να μείνει στην αγκαλιά μου όταν έρθει στον κόσμο, να νιώθει σιγουριά και ασφάλεια να με μυρίζει να με βλέπει, να με ακούει και να μπορέσω να το θυλλάσω. Ούτε και αν πλήρωνα παραπάνω αυτό το χατίρι δεν μου το κάναν για την ασφάλεια του παιδιού!
 Βαρέθηκα και κουραστηκα με την ασφάλειά σας! Με την έλλειψη γνώσεις και αγάπης επάνω στο αντικειμενο σας! Ποιανου ματια είναι πιο κοντά στο παιδι. ποιανου ανάσα και καρδια είναι γνώριμη! Μάλλον του κυριου ευρώ! που ξεπουλάει τα πάντα.
 Ήθελα το παιδι μου να του δείξω εμπιστοσυνη και να το αφήσω να πάρει την πρώτη του ανάσα μόνο του, την πρώτη του επαφη με το εδώ κόσμο, με δική του απόφαση! Ήθελα να μην ξεκινησω να το ευνουχίζω από την πρώτη του κιολας στιγμή πάνω στην γη. Έχουμε άπειρες  ευκαιρίες για να τα βάλουμε σε κουτάκια, να ναι ευγενικά, υπάκουα και πολύ δυστηχισμένα! Βαρεθηκά το απαισιο συστημα, βαρεθηκα να ψάχνω για να βρω έστω και μια μαια!!!!! που να έχει ψυχή!!. Δεν ήθελα να βλέπω τηλεόραση όταν θα γεννάω κυρία μαία, ούτε έντονους προβολεις στα αδύναμα ματάκια του παιδιου μου, δεν ήθελα να μου πατάει την κοιλια η πιο χοντρή, ούτε τον γιατρο που θα κοιταει το ρολόι! Δεν ήθελα να μου στερησετε το χαδι του αγαπημενου... δεν ήθελα και επειδή δεν ήθελα όλα αυτά με δικάζουν!!!!!! Όχι εγώ επρεπε να σας δικάζω! Εγώ και χιλιάδες άλλες μανούλες! που δεν βρήκαν το θάρρος ή που ο φόβος σας έπιασε τόπο! Θα μαι εκεί λοιπόν στις 11 Ιουνιόυ μαζί με κεινες που πίστεψαν στον εαυτώ τους στο παιδί τους και στον Θεο!

22. Στη σχολή

... Οι μέρες γεμίσανε και τρέχουν σαν ποτάμι φουσκωμένο με ορμή. Αδυνατώ να σταθώ και εγώ. Τρέχω και κυλάω μαζί του. Κοιμάμαι νωρίς και ξυπνάω νωρίς. Δεν έχω χρόνο να γράψω ή να μοιραστώ όλα όσα συμβαίνουν... Θα προσπαθήσω όμως γιατί αξίζει κανείς να γνωρίζει πως υπάρχει και το αλλιώς...
Την πρώτη μέρα που πήγαμε στην σχολή, είχαν ετοιμάσει γιορτή για να μας καλοδεχτούνε.
Οι αίθουσες μας είχαν λουλούδια και πάντα φροντίζουν να υπάρχουν κλαδιά ή λουλούδια στο λιτό βάζο κάθε αίθουσας. Στους τοίχους υπάρχουν έργα ζωγραφικής από φοιτητές των καλών τεχνών και σε μία γωνιά ένα έργο που συμβολίζει την θεραπεία.
Η παιδαγωγική του Στάινερ θέλει να θεραπεύει και να μαθαίνει στο παιδί να ζει την ύπαρξη του.
Αυτό το διάστημα έχουμε 4 μαθήματα: Θεοσοφία του Στάινερ, Μουσική, Ανάπτυξη του παιδιού, και πλαστικοποίηση(?) .
Μπαίνοντας στο μάθημα απαγγέλλουμε ένα ποίημα όλοι μαζί και στην συνέχεια τραγουδάμε Mozart στα ιταλικά, σε τρεις φωνές. Από την πρώτα 5 λεπτά έλεγα πως θα μπορούσαμε να δώσουμε συναυλία. Ακούγεται υπέροχο- αγγελικό και αμέσως ξυπνάει και η καρδιά μαζί με το υπόλοιπο σώμα.
Ακολουθεί μια φιλοσοφική συζήτηση, όμορφη που βγαίνει από εμάς τους φοιτητές. Τις προάλλες κολλήσαμε στην πνευματικότητα και στην καλή σκέψη όπως ανέφερε το βιβλίο μας. Ο καθηγητής μας σχεδίασε ένα ορθογώνιο τρίγωνο και σε κάθε πλευρά του 3 τετράγωνα. Σχεδίαζε παραλληλόγραμμα, χρωμάτιζε και μας άφησε να βρούμε και να βγάλουμε τα συμπεράσματά μας. Πουθενά δεν έγραφε γράμματα ή αριθμούς. Έτσι αρχίσαμε να παίζουμε για να δούμε τι είναι όμοιο κτλ. Μέσα σε λίγα λεπτά αποδείξαμε το πυθαγόρειο θεώρημα! Μας ρώτησε να δούμε μέσα μας, πως νιώθαμε, αν αυτή η σκέψη ήταν ελεύθερη, αν αυτό είχε σχέση με την πνευματικότητα και να ψάξουμε πόσο συχνά είμαστε πνευματική στην καθημερινότητά μας. Η συνέχεια της συζήτησης θα ακολουθήσει την Δευτέρα.... Σε όλη την διάρκεια του μαθήματος υπάρχουν στιγμές που μας βάζει να νιώσουμε και να δούμε μέσα μας...
Για την μουσική τι να πω. Έχει νιώσει κανείς την νότα ντο; Την γνωρίζει η την έζησε για παράδειγμα όπως μια γεύση πικρή ή μία μυρωδιά καμένου; Ενώ το αυτί μας είναι το πρώτο που γεννιέται μέσα στο σώμα και δουλεύει συνεχώς, η συνειδητότητά μας εκεί υστερεί πολύ. Από τα πρώτα λοιπόν ήταν να αρχίσουμε να ψάχνουμε στο σώμα μας τις νότες σε όλες τις κατευθύνσεις και με όποια μορφή. Κάθε τραγούδι που μαθαίνουμε έχει την εξής σειρά:
κινούμαστε σε έναν βασικό ρυθμό. πχ κολυμπάμε, κάνουμε ιππασία ή κουπί και εδώ αρχίζει το φανταστικό μας ταξίδι και προστίθενται νότες και ρυθμοί, κινήσεις που τους συνοδεύουν και έτσι βγαίνει ο ρυθμός του τραγουδιού. Το κάνουμε ξανά και ξανά ο καθένας όπως θέλει αρκεί να είναι δικό του το ταξίδι με τις δικές του εικόνες. Και στο τέλος έρχονται τα λόγια όχι σε χαρτί αλλά έτσι οτι ακούμε και μάλιστα στα γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά αρκεί να μην καταλαβαίνουμε. Αυτό που βγαίνει είναι τραγούδι ζωντανό υπέροχο. Κάποια στιγμή μας έδωσε τις νότες και τα λόγια. Το τραγούδι έχασε την ομορφιά του, γίναμε παράφωνοι.
Στην εξέλιξη του παιδιού μας έδειξαν εικόνες από τα όργανα των παιδιών καθώς μεγαλώνουν σε ένα φυσικό περιβάλλον, με βόλτες στην άγρια φύση, με παιχνίδια που τους δίνουν πολλά και όμορφα ερεθίσματα και τις αντίστοιχες εικόνες παιδιών που μεγαλώνουν μέσα στο σπίτι, με πολύ τηλεόραση και ελάχιστους περιπάτους!!!!!! Οι συνέπειες είναι τεράστιες, συχνά όμως δεν τις αναγνωρίζουμε με γυμνό μάτι ή αδυνατούμε να τα συνδέσουμε!!
Και με το πυλό εργαστήκαμε μαγικά. Κατασκευάσαμε μια σφαίρα μέσα στην παλάμη μας ή οποία είναι ικανή να κατασκευάσει μια τέλεια σφαίρα. Στην συνέχεια δώσαμε την σφαίρα μας στον διπλανό μας και νιώθαμε τις διαφορές. Ήταν απίστευτω πόσο διαφορετικές ήταν. Ο καθηγητής μας έβαλε να νιώθουμε ποιανού μπορεί να είναι η σφαίρα που πιάνουμε, τι χρώματα έχει κτλ. Από αυτό το στάδιο του πυρήνα μας, μας έβαλε να ταίσουμε την σφαίρα με μικρά κομματάκια, χωρίς σκέψη απλά να διατηρη το σφαιρικό σχήμα της, ώσπου να γίνει παχιά και τεράστια....να αυξήσουμε το εγώ μας. Κάποια στιγμή μας έβαλε να δουλέψουμε την μπάλα του διπλανού μας με τον ίδιο τρόπο που την δούλευε αυτός. Χα, τα συναισθήματα ήταν παράξενα, η δυσκολία αρκετή και το χειρότερο αυτός που δουλευει την δική μου μπάλα, την χαλάει!! Όταν γίναν τεράστιες σαν μία αγκαλιά, έπρεπε να κάνουμε μια τρύπα από την μια πλευρά μέχρι την άλλη... και η οδηγία ήταν τώρα δείξτε την διαδικάσία της κίνησης, της θεραπίας, χωρίς σκέψη, απλά αφήστε τα χέρια να δουλέψουν και να αλλάξουν το σφαιρικό σχήμα, μόνο αυτό δεν ήθελε να υπάρχει άλλο. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο δύσκολο μας είναι να δουλεύουμε εβδομάδες πάνω σε μια μπάλα και να μην επιτρέπεται να βάλουμε το νου μας στο έργο... Φυσικά τα αποτελέσματα είναι πολύμορφα, ζωντανά, υπέροχα!!!!

Αυτά είναι μαθήματα που διδασκόμαστε για να μάθουμε να δουλεύουμε αντίστοιχα με τα παιδιά μέσα στην τάξη. Ξέρω πως δεν μπορώ να δώσω την εσωτερική διαδικασία που συμβαίνει μέσα μας, την εργασία και το βάθος γιατι και εγώ εδώ μόνο επιφανειακά αναφέρω τα γεγονότα....

Φιλιά Λαμπρινή