16. Ένα ξωτικό καλλιτέχνης!

"Χρειαζόμουν μια  ολόκληρη ζωή για να μάθω να ζωγραφίζω όπως ένα παιδί" είχε πει κάποτε ο Picasso. Πολλές φορές ακόμη και στο σχολείο προσπαθούσα να ζωγραφίσω απεγνωσμένα και να βάλω την μαγεία των παιδικών ζωγραφιών στην δική μου ζωγραφιά. Μάταια! Πάντα των παιδιών οι ζωγραφιές ήταν μαγικές.... με μία απλότητα! Δεν ζωγραφίζουν με τον νου, απλά με την καρδιά και αφήνουν το χέρι τους να κυλάει πάνω στο χαρτί.

Ο Δαυίδ αγαπάει την ζωγραφική, ιδίως όταν τον αφήνω να ζωγραφίσει με όλο το σώμα (και επίσης όλο του το σώμα). Απλώνουμε ένα πλαστικό μεγάλο σεντόνι στο πάτωμα και βγάζουμε τις δαχτυλομπογιές που φροντίζω να αγοράζω πάντα σε μεγάλες συσκευασίες (το είχα δει κάποτε στην κουμπάρα μου και μου άρεσε η ιδέα να έχω μεγάλα μπουκάλια - δοχεία με χρώματα) Βάζουμε τα χαρτιά μας επάνω και αρχίζουμε να δημιουργούμε, να ανακατεύουμε τα χρώματα και να θαυμάζουμε πως δημιουργούνται μαγικά νέα και στην συνέχεια να τα απλώνουμε πάνω στο χαρτί.  Είναι σαν ένα πάρτυ χρωμάτων. Δεν επεμβαίνω στο τι και πως ζωγραφίζει, δεν θέλω να του "μάθω" τίποτα γιατί δεν έχω να του μάθω! Οι μουντζούρες για αυτόν τώρα είναι ένας ολόκληρος κόσμος γιατί λοιπόν να τον περιορίσω στα "σπιτάκια" τα δικά μου. Ακόμη και η επιλογή των χρωμάτων του είναι μαγική. Δεν ακολουθεί την λογική αλλά πάλι αυτά που βλέπει η καρδιά του ή το τρίτο του μάτι. Επίσης λατρεύει να ζωγραφίζει όλο του το σώμα και στο τέλος να κυλιέται μέσα στα χρώματα. Το θέαμα είναι υπέροχο!
 Πρίν τα Χριστούγεννα ετοιμάσαμε δώρα ημερολόγια με ζωγραφιές και χειροτεχνίες του Δαυιδ για την γιαγιά και την Oma ... ένιωθε χαρούμενος για αυτό που ο ίδιος δημιουργούσε. Δεν ήταν ακόμη τριά και ζωγράφιζε τόσο όμορφα!

Αυτό που με ξάφνιασε είναι η ζωγραφιά που έκανε κάποια στιγμή  μόνος του, αυθόρμητα, τον παππού να παίζει μπάλα και την γιαγιά με ένα τόξο, ενώ μέχρι τότε πίστευα οτι το παιδί μου, ξέρει να ζωγραφίζει μόνο αφηρημένα πράγματα. Φυσικά δεν μπορούσα να αντισταθώ, την έβαλα σε μια κορνίζα και την κρέμασα πάνω από το ταπεινό μου γραφείο για να δείχνει πλούσιο και μαγικό. Και ναι μπορώ να πώ, πως oi κορνίζες και οι πίνακες του Δαυιδ είναι από τα πιο όμορφα και αγαπημένα πράγματα μέσα στο σπίτι μας.

Σας χαιρετά μια περήφανη μαμά για τον μικρό της Picasso (φαντάζομαι όπως όλες οι μανάδες του κόσμου)- Φιλιά λοιπόν, σε όλους τους μικρούς καλλιτέχνες!


(Ένας υπέροχος τρόπος για να αποθηκεύει κανείς τις ζωγραφιές των παιδιών και να τις κάνει κάποτε βιβλία είναι αν έχει i-phone  να κατεβάσει το app: artkive  δωρεάν και να φωτογραφήσει και να οργανώσει όλες τις ζωγραφιές των παιδιών του πανεύκολα!)

15. Το ξωτικό μεγαλώνει....τα παντελόνια του;

φροντίζω να μεγαλώνουν και αυτά!

Εξτένσιον παντελονιών λέει η Oma σε περόδο κρίσης!
 Έχουμε 3 καινούρια τρελάρικα παντελόνια για το ξωτικό μας με μηδενικό κόστος! Δεν είναι φανταστικό! Μου αρέσει να φτιάχνω καινούρια πράγματα ακόμη και αν δεν είναι πολύ φυσιολογικά- έτσι όπως το ορίζει η μόδα και η κοινωνία. Η αλήθεια είναι πως δεν μου αρέσουν τα αγορίστικα ρουχαλάκια. Φιγούρες από κόμιξ, περιορισμένα χρώματα και σχήματα και πολύ συχνά απλά χοντροκομένα. Ελπίζω κάποια στιγμή  να μάθω να βγάζω πατρόν για να μπορώ να ράβω ότι θέλω για τον μικρό μου και για όλα τα φιλαράκια του. Μέχρι τότε θα πειραματίζομαι στα παλιά του ρούχα που θα είναι υπέροχα για τις ώρες παιχνιδιού.

Στο τζιν του το πεντελόνι λοιπόν έβαλα ένα όμορφο πράσινο ύφασμα που είχαμε στο σπίτι και διακόσμισα τις τσέπες. Στην αγαπημένη τουρκουαζ φόρμα του έπλεξα κομμάτια και τα έραψα με το χέρι και σε ένα μαύρο ξεθοριασμένο παντελόνι έβαλα υφάσματα- ρέστα από μία φούστα της γιαγιάς που κόντινα.... και να τα αποτελέσματα:

Αυτά λοιπόν για σήμερα...
Με αγάπη
Λαμπρινή




 

14. Μπανάκι.....

και όνειρα γλυκά!!!!!
 

13.Χιόνι και  ένας παιδότοπος λίγο αλλιώς...

Το ξωτικό αγαπάει την ζέστη και την φωτιά και έτσι με το κρύο δεν έχει και δεν θέλει να έχει πολλές παρτίδες. Δεν τον ενοχλεί καθόλου να μην βγούμε από το σπίτι για μέρες και αν βγούμε είναι ικανός να φωνάζει σε όοοοοοολη την διαδρομή ΚΡΥΩΝΩΩΩΩ!!!!! Οι άνθρωποι στο δρόμο μας κοιτάνε περίεργα και αναρωτιούνται τι μπορεί να κάναμε στο παιδί μας ή μετά από κάποια ώρα γιατί είμαστε τόσο αδιάφοροι. Μα τι άλλο να κάνουμε; Φοράει καλσόν,κάλτσες, ζεστό παντελόνι, 3 μπλούζες φόρμα για τα χιόνια, μπουφάν, κασκολ και σκούφο και η θερμοκρασία έξω είναι γύρω στους 0 βαθμούς Κελσίου. Ας μην αναφερθώ στην περίπτωση που θα χρειαστεί να κατουρήσει!!. Είχα την αίσθηση οτι θα μας κλείναν για κακοποίηση ανηλίκου!!!
Φυσικά και δεν βγαίνω ποτέ μόνη μου μαζί του έξω!
 Πριν από λίγες μέρες είχε την επιλογή ή να κοιμηθεί ή να βγούμε. Μεγάλο δίλημμα γιατί και ο ύπνος είναι κάτι που η ψυχή του δεν αντέχει. "Θέλω να παίξω!" είναι εδώ η πρόταση και αν χρειαστεί μπορείτε να πάτε όλοι για ύπνο αρκεί εγώ να παίζω.
...Είχε να βγει πολλές μέρες είναι η αλήθεια οπότε πήρε την γενναία απόφαση : να πάμε έξω!
Τον ντύσαμε αστροναύτη, πήραμε το έλκυθρο και έξω λοιπόν. Έπαιξε πολύ ώρα με το χιόνι, έκανε έλκυθρο γελώντας και διασκέδασε τρελλά με τον μπαμπά του να είναι σκύλος και να του φέρνει τις χιονόμπαλες που του ρίχνει. 
Φυσικά πολλές φορές επιλέγουμε να πάμε σε κλειστούς χώρους για παιχνίδι ώστε να αποφεύγουμε το πολύ κρύο. Ένας αγαπημένος μας παιδότοπος είναι Das Haus des Waldes.

 Ο,  ναι, παιδότοπος είναι - με εκπαιδευτικό οικολογικό χαρακτήρα! Παίζουμε με το ξύλινο νοικοκυρίο,


τα ζώα του δάσους, τους ξυλοκόπους, το βενζινάδικο...

 Δημιουργώ  παραμύθια στον προτζέκτορα για τον Δαυιδ και τον Ιωνάθαν

 ή ντυνόμαστε στοιχιακά του δάσους.

 

 Κάποιες φορές μας αρέσει να καθόμαστε σε ένα σκοτεινό δωμάτιο όπου μας παρατηρούν  τα βαλσαμωμένα ζώα ή απλά να βλέπουμε ταινίες-ντοκιμαντερ. Υπάρχουν πολλά όμορφα βιβλία που αρέσει σε εμένα να ξεφυλλίζω, καθώς πίνω το καφεδάκι μου σε μια ζεστή γωνιά.
Είναι ένας υπέροχος παιδότοπος! Ίσως από τους λίγους που μου αρέσουν και επιπλέον είναι δωρεάν.

Φιλιά από την Λαμπρινή, που θα τρέξει τώρα να ετοιμάσει το ξωτικό για την μουσική προπαιδεία.

12. Όταν γιορτάζεις....

 

την ζωή οι μέρες είναι υπέροχες!

 Σήμερα νιώθω έτσι.

Με τον Ιωνάθαν γιορτάζουμε 8 χρόνια παντρεμένοι!

Δύσκολα χρόνια, με πολλούς αγώνες.

Είμαι όμως ακόμη ερωτευμένη μαζί του.... πολύ ερωτευμένη...

 και αυτός ο άντρας μου χάρισε άλλο ένα έρωτα-το ξωτικό!!!!

Τι άλλο να πω.

 Ευχαριστώ για ότι είναι, για το οτι υπάρχει και για το οτι με υπομένει!!!

 

 

Καιρό σχεδιάζαμε τι θα κάνουμε αυτή την μέρα. Μάταια.

Έτσι απλά όταν επέστρεψε ο Ιωνάθαν από την σχολή πήραμε τα ποδήλατα μας και πήγαμε μία μεγάαααααααλη βόλτα.

 Το κρύο ήταν τσουχτερό ένιωθα τα δάχτυλα μου να σπάνε και όλο το σώμα μου να είναι σαν κρύσταλλος. Μπήκαμε σε ένα βιβλιοπωλείο  που έχει ένα όμορφο μικρό καφέ και κάτσαμε εκέι για αρκετή ώρα. Ξεφυλλίζαμε διαφόρα βιβλία μαγειρικής, παιδαγωγικής, εσωτερικισμού μέχρι και αρχιτεκτονικής... καθως πίναμε την ζεστή μας σοκολάτα. Αγοράσαμε καρβουνάκια :) και όταν σκοτείνιασε επιστρέψαμε στο σπίτι.

Βάλαμε τον Δαυίδ να κοιμηθεί και είδαμε ταινία με κεριά και ποπ κορν.

 Τόσο απλά και τόσο όμορφα! 

.... τελικά κατέληξα πως είμαι ευτυχισμένη με αυτά που έχω και με όλα τα δώρα που μου δίνει η ζωή- αυτή η γιορτή που σήμερα αγαπάω τόσο!

 

 

 

 

(....και αν κάποια μέρα Νατασού πω την περιβόητη πρόταση και αυτό γιορτή είναι!!!) 

 

 

11. Οικογένεια?

Εδώ και καιρό οι γονείς μου μένουν μαζί μας στο ίδιο σπίτι, πρόσφατα  είχε έρθει και η πεθερά μου οπότε μπορείτε να φανταστείτε πως μπορεί να είναι.  Αστείο ή τραγικό, ευλογία ή κατάρα. Δεν ξέρω και δεν μπορώ να αποφασίσω. Τα συναισθήματα μου και οι ορμόνες μου δεν πηγαίναν καλά, μια πάνω μιά κάτω μια αγαπούσα και μια μισούσα εκεί που θύμωνα εκεί γλύκαινα.... Δεν ήμουν καλά σας λέω! και ο μήνας ήταν γεμάτος από γιορτές γενέθλια και τραπεζώματα με όλους τους συγγενείς! Το άγχος των Χριστουγέννων, τα δώρα, τα γλυκά, οι ανάγκες όλων... και απο την άλλη τα γέλια,οι οικογενειακές στιγμές στο σπίτι, η όμορφη παρέα...
Η πεθερά μου έχει φύγει και οι γιορτές έχουν περάσει. Η καθημερινότητα έχει ξαναμπεί στην ζωή μας. Λείπουν οι εντάσεις αλλά λείπει και η αίσθηση της μεγάλης οικογένειας. Επιπλέον η  οικογένεια μας αποτελείται από  ολλανδούς, ισραηλίτες, έλληνες, γερμανούς και κινέζους, έχουμε μετατρέψει την γη σε μια ενδιαφέρουσα χώρα.


Οι διαφορές της κουλτούρας είναι ακόμη αισθητές και εκεί χρειάζεται η υπομονή και η αγάπη.
Η αγάπη είναι κάτι που έχει χρώμα, μυρωδιά, φωνή, αίσθηση και ο καθένας μας εκπέμπει αυτό το αίσθημα όπως η δική του ψυχή το νιώθει. Η κουλτούρα και τα βιώματα του καθενός μας λοιπόν εκπέμπουν κάτι που ο άλλος κάποιες φορές το αντιλαμβάνεται και κάποιες όχι.
 Έβλεπα την πεθερά μου να σιωπεί και να ακούει για να καταλάβει, να χρησημοποιεί τον χρόνο για να περάσουν τα λόγια και οι εικόνες μέσα της. Έβλεπα τους γονείς μου να μιλάνε και να εκφράζονται με τον δικό τους τρόπο για να μάθουν την αλήθεια. Δεν ξέρω αν υπάρχει αλήθεια, δεν ξέρω αν ποτέ κανείς μας καταφέρει να μπεί στα παπούτσια του άλλου ή αν όλες οι προσπάθειες είναι απλά πράξεις εγωισμού.
Ο Δαυίδ παίζει με τον βίσωνα που του δώρισε η όμα, ζωγραφίζει την γιαγιά του και τον παπού του και λεέι πόσο πολύ τους αγαπάει όλους. Τους θέλει κοντά του και ίσως το ξωτικό να είναι το μόνο μέλος της οικογένειας που μπορεί να δεχτεί και να καταλάβει τον καθένα μας έτσι απλά!
Παρόλες τις δυσκολίες καταλήγω οτι ανυπομονώ πότε θα ξανάρθει η στιγμή που όλοι μαζί θα ξαναβρεθούμε στο ίδιο στρογγυλό τραπέζι.... και ο Θεος βοηθός ή αλλιώς τα θέλει ο κόλος μου.


Υ.Γ: Δεν μπορώ να βάλω νέες φωτογραφίες στο μπλοκ - ακόμη και αυτό κόλλησε!
 

10. Ένας ουρανός γεμάτος πυροτεχνήματα...

 
Ο χρόνος θα άλλαζε, το σπίτι μας είχε γεμίσει με ανθρώπους που φιλοξενούσαμε. Η γιαγιά και ο παππούς, η όμα, ο θείος από την Ολλανδία και το απόγευμα θα μαζευόταν οι λιγοστοί συγγενείς στο μικρό μας διαμέρισμα. Μου άρεσε οτι ήμασταν όλοι μαζί, η αίσθηση της οικογένειας μου δίνει πάντα δύναμη και χαρά.

Κάθε χρόνο έχουμε έθιμο παραμονή πρωτοχρονιάς να ετοιμάζουμε oliebollen (ιδιαίτερους λουκουμάδες με διάφορα φρούτα και μυρωδικά) και vruchtenpunch (μαύρο τσάι με χυμό από πορτοκάλι και λεμόνι και αρωματική βανίλια) κάτι που κληρωνωμίσαμε από την Oma και αυτή από την δική της Oma. Με πολύ αγάπη και μεράκι λοιπόν η Oma και ο Coen ετοιμάσαν τα oliebollen και το vruchtenpunch η γιαγιά και ο παππούς τις πίτες και εγώ με τον Ιωνάθαν την πρώτη μας βασιλόπιτα (και αυτό γιατί δεν υπήρχε Τερκενλής στην πόλη).

 

Οι καλεσμένοι μας φτάσαν νωρίς το απόγευμα και γεμίσαμε με φωνές, γέλια,τρελά παιχνίδια αλλά και στιγμές κενές και αμήχανες.

Λίγο πριν τα μεσάνυχτα βγήκαμε όλοι έξω να δούμε τα πυροτεχνήματα και να κάνουμε μια μικρή βόλτα αλλά το ξωτικό δεν συμφώνησε και έτσι βρεθήκαμε πάλι στο σπίτι οι τρεις μας.

Στις 12 ακριβώς όταν στην Γερμανία έμπαινε το 2013 ο ουρανός γέμισε πολύχρωμα πυροτεχνήματα και η πόλη κάτω φαινόταν σαν να ήταν όλη ένα τεράστιο λούνα- πάρκ. Κοιτώντας από το παράθυρο αγκαλιά με τον Ιωνάθαν αρχίσαμε να κάνουμε ευχές για όλο τον κόσμο. Η καρδιά μου φούσκωσε από συναίσθημα και κάποια στιγμή και εγώ σαν ένα μικρό πυροτέχνημα άρχισα να κλαίω και να στέλνω όοοοολη μου την αγάπη στην γλυκιά μου πατρίδα, στην κρυφή μου οικογένεια, στους φίλους μου που σημαίνουν για μένα πολλά και να τους αγκαλιάζω τον κάθε ένα τους ξεχωριστά! Σας αγαπώ εκεί στο νησάκι, σας αγαπώ εκεί στην όμορφη μικρή μας ερωτιάρα πόλη, σας αγαπώ! ΄

Εύχομαι σύντομα να σας ξαναδώ, μα πάνω από όλα εύχομαι η Ελλάδα να σταθεί στο ύψος της γιατί ίσως είναι η μόνη χώρα που ξέρω που φωτίζεται και λάμπει με τόσα χρώματα από μόνη της!!!