19. Όρια;;;;;
Πολύ καιρό πριν γεννηθεί ο Δαυίδ σκεφτόμουν πως θα ήθελα να τον μεγαλώσω. Τι είναι σωστό, τι μας ταιριάζει, τι θα τον βοηθούσε
πραγματικά. Προσωπικά κατέληξα πως το σύστημα όπου ο γονιός, αυστηρός ορίζει είναι κάτι που αποδεδειγμένα απέτυχε και ήταν μακριά από την φύση μου.
H άλλη πλευρά της απόλυτης ελευθερίας φέρνει πολύ ομορφιά και εσωτερική αυθεντική
ηθική. Υπέροχο, μαγικό, γνήσιο....και ακατόρθωτο! Στην εποχή που ζούμε, θεωρώ
ότι δεν μπορεί να
συμβεί κάτι τέτοιο και αν ναι, θα είχα βάλει το παιδί μου αντιμέτωπο στην κοινωνία, στην εκκλησία, στην παιδεία, και σε κάθε επαφή του με τους ανθρώπους. Έτσι
απορρίφθηκε και το σχήμα της πλήρους ελευθερίας.
Ίσως απλά να μην ήμουν τόσο δυνατή. Παρόλα αυτά ονειρεύομαι το αγόρι μου να είναι παλικάρι, να έχει εσωτερική ηθική, να μην παπαγαλίζει ευχαριστώ και παρακαλώ, να μην σκύβει το κεφάλι σε κάθε τι που του επιβάλλεται. Ονειρεύομαι έναν ενήλικα, όμορφο, τίμιο, έξυπνο και με άπειρη αγάπη για τον κόσμο του. Παλικάρι!! Μια λέξη που μόνο στα ελληνικά μου έρχεται, δεν
ξέρω αν υπάρχει σε άλλους τόπους. Παλικάρι! Πως όμως?
Πως;
Μία κινέζικη παροιμία λέει: Υπάρχουν δύο πράγματα που μπορούμε να δώσουμε στα παιδιά μας: Ρίζες και φτερά.
Τις ρίζες της καλλιεργούμε σε μικρή ηλικία και ταυτόχρονα με την γέννα και την απελευθέρωση από το σώμα αρχίζει ο δρόμος προς την ελευθερία.
Ρίζες, είναι αυτό που σε τρέφει, αυτό που σου δίνει την δυνατότητα να αναπτυχθείς, να μεγαλώσεις, να
ομορφύνεις. Είναι επίσης αυτές που σε κρατάνε γερά και σταθερά στην γη, που δεν αφήνουν τον αέρα να σε
παρασύρει.
Τροφή δίνουμε όλοι άφθονη στα παιδιά μας, πολλές φορές σε σημείο εμετικό.
Κράτημα όμως;
Πόσες φορές μέσα στην
μέρα τα φερόμαστε σαν να ναι ασήμαντα, μικρά, χαζά, "μωρά" όπως συνηθίζουμε να λέμε. 'Α
πειρες και πολλές φορές μέχρι και σε μεγάλη ηλικία.
Ούτε ρίζες λοιπόν, ούτε φτερά!
Και επειδή μεγάλωσα έτσι, αποφάσισα πρόσφατα να πάω σε
ένα σεμινάριο να ακούσω πως
συνοδεύεις ένα παιδί, με σεβασμό, στην ελευθερία.
Βασικό σημείο ήταν τα όρια και οι κανόνες.
Καθένας μας έχει προσωπικά όρια και ο σεβασμός τους είναι που δίνει την σιγουριά, την εμπιστοσύνη, την υποστήριξη και την αμοιβαία κατανόηση.
Σημεία που μου μείναν;.... χμ....
1.
Ψυχραιμία. Ο τόνος της φωνής να είναι ήρεμος και όλο το
σώμα να την ακολουθεί.
Φαντάσου ένα μικρό, που πάει να βάλει το χέρι του στην
πρίζα και τον κόσμο γύρω του να φωνάζει και να κάνει διάφορες γκριμάτσες! "Αααχχ!!! Μη!!" Ενδιαφέρον για το μικρό. Οπότε σκέφτεται, ας το ξανακάνω
αυτοί οι μεγάλοι έχουν πολύ πλάκα! Θέλει να ξαναδεί τις αντιδράσεις, πολλές φορές κιόλας χαμογελάει όταν το κάνει.
2. Ανακοινώνουμε αυτό που θέλουμε με: "Εγώ θέλω να...." (Όχι: "Δεν επιτρέπεται...").
3. Προτείνουμε νέα
πράγματα. Δεν λέμε ένα σκέτο όχι αλλά προτείνουμε ίσως αργότερα ή κάτι άλλο.
4. Πολύ σημαντική είναι η θετική διατύπωση. Αν πω: "Μην σκέφτεσαι έναν ροζ ελέφεντα", αυτό που μένει είναι ο ροζ ελέφαντας. Έτσι λοιπόν αντι να πω: "Μην ανοίγεις την ντουλάπα." Θα πω: "Η ντουλάπα θα μείνει κλειστή".
5. Βάζω όρια όπου πραγματικά χρειάζεται, δηλαδή για την ασφάλεια του παιδιού!
6. Είναι ανόητο να αφήνω σημαντικά πράγματα σε σημεία που πάιζει το παιδί και να μωλώνω μαζί του ώστε να μην τα πειραζει. Είναι ευθυνη μου να τα φυλάξω και να δημιουργήσω για το παιδί ένα παιδοκεντρικό περιβαλλον.
7. Σεβομαι τα συναισθήματα του ακόμη και τα αρνητικά. Αυτό σημαίνει αφήνω το παιδί να κλάψει, να φωνάξει, να κλοτσήσει (αρκεί να μην χτυπάει κάποιον) και αν θέλει μπορώ να το πάρω αγκαλιά, να του πω πως το καταλαβαίνω, αλλά να μην προτείνω εκεινη την στιγμή κάτι άλλο ή να μην κάνω τον καραγκιόζη για να στρέψω την προσοχή του αλλού.
Αυτά λοιπόν βάζουν τις ρίζες, μαθαίνουν τον σεβασμό,την αυτονομία και την αγάπη μέσα από τις λεπτομέριες.
Για την ελευθερία και για τα φτερά....;
Δεν ξέρω. Μάλον μέσα από τα όρια αφήνεις το παιδί να γνωρίσει τον εαυτώ του, να σταθεί και να βρει λύσεις για τον δικό του κόσμο και έτσι να προχωρήσει προς την ελευθερία του.
Αυτό που συνειδητοποιώ είναι οτι τα παιδιά κοιτάνε κάθετι που κάνουμε, πως μιλάμε, πως στεκόμαστε, πως τα κοιτάμε και με ποιο τρόπο λέμε οτι τα αγαπάμε. Πρότυπα λοιπόν!!!
Αυτό σημαίνει πως το ξωτικό με βλέπει όταν φοβάμαι, με βλέπει όταν μιλάω άσχημα για κάτι, όταν αδιαφορώ για τον ζητιάνο στον δρόμο, όταν σκύβω το κεφάλι, όταν προσποιούμε, όταν είμαι ανοργάνωτη,όταν τεμπελιάζω, όταν δεν βγάζω αγάπη ούτε καν για τον εαυτώ μου... Με βλέπει!!