4. Sweet November

Σήμερα ο ήλιος έλαμπε ενώ έξω ήταν όλα χιονισμένα. Τι όμορφο ξεκίνημα για το Advent. Έτσι πρωί πρωί πήγαμε με το ξωτικό μου στο δάσος να μαζέψουμε λίγα κλαδάκια, για να φτιάξουμε το χριστουγεννιάτικο στεφάνι μας.

Έτσι γυρίσαμε στο σπίτι με απλά υλικά και ηδού το αποτέλεσμα.

Όταν κοιμήθηκε το ξωτικό, αρχίσαμε με τον Ιωνάθαν και την γιαγιά του ξωτικού να τυλίγουμε 24 μικρά δωράκια (πολύ μικρά, με ελάχιστη χρηματική αξία παρόλα αυτά δωράκια). Γελούσα και χαιρόμουν σαν μικρό παιδί. Ένιωθα στην κοιλιά μου γαργαλιτά και έτρεχα από την κουζίνα στην τραπεζαρία για να τα κρεμάσω. Είναι η πρώτη χρονιά που του κάνουμε Adventskalender και φαντάζομαι την έκπληξη στην φατσούλα του όταν θα το αντικρίσει....




Πρόσφατα ήμασταν στην αγορά και ψάχναμε για δώρα για πολλοστή φορά μέσα σε ένα κατάστημα παιχνιδιών. Ο Δαυίδ παρακαλούσε και φώναζε να του πάρουμε κάτι και εγώ προσπαθούσα πολύ ευγενικά να του πω, οτι σε λίγες μέρες θα πάρει δωράκια από τον Αγ.Νικόλαο που συνηθίζεται εδώ στην Γερμανία, για τα γενέθλιά του, για τα Χριστούγεννα, για την γιορτή του κ.τ.λ. αλλά όχι τώρα!
Στην συνέχεια τον ρώτησα τι θα ήθελε να του φέρει ο Αγ. Βασίλης και το μικρό μου ξωτικό επειδή δεν ήξερε τι σημαίνουν όλα αυτά... άρχισε να κλαίει και να λέει: ''Δεν θέλω τίποτα, τίποτα μαμα!!!'' 
Μόνο το ΤΩΡΑ είχε σημασία και αξία! Μόνο το τώρα.
Πόσο παράξενο μου φαίνεται αυτό και πόσο δύσκολο να το ζήσω. Ζω κάθε μέρα και ταλαντεύομαι ανάμεσα στο πριν και στο μετά, ελάχιστες φορές όμως στο τώρα.
Ναι λοιπόν εγώ χαίρομαι για την αυριανή του φατσούλα, για την υπομονή που έκανε όλες αυτές τις μέρες και για την χαρά που θα νιώσει. Τον φαντάζομαι ήδη να χοροπηδάει και να λέει από την ψυχή του ευχαριστώ.
Αλλά χαίρομαι και για κάτι ακόμη....
ΓΙΟΥΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!

Λαμπρινή

3. Το μαγεμένο δάσος

Σήμερα το πρωι αποφασίσαμε να πάμε μία μεγάλη βόλτα στη νέα μας γειτονιά με προορισμό το άγνωστο. Όταν βγήκαμε έξω μας περίμενε μία μικρή έκπληξη: φυσούσε αέρας! και ο ουρανός έβρεχε χιλιάδες πολύχρωμα φύλλα. Είχαμε καιρό να νιώσουμε τον αέρα που μας συντρόφευε σχεδόν καθημερινά στο νησάκι και πολλές φορές μας εκνεύριζε. Σήμερα όμως ο αέρας ήταν πηγή χαράς και μας θύμιζε όλους όσους εκεί αγαπήσαμε. Τα φύλλα μας αγκαλιάζαν και μας φυλούσαν στους όμους και στα κεφάλια. Σύντομα φτάσαμε σε ένα δάσος όπου όλα τα δρομάκια ήταν σκεπασμένα με  άφθονα φύλλα...

 

και έτσι ξεκίνησε το τρελό μας παιχνίδι. Κάναμε σημαίες, βουτούσαμε στα φύλλα, παίζαμε κυνηγητό και κρυφτό, ακολουθούσαμε ίχνη αλόγων, κάναμε τραμπάλα σε έναν τεράστιο κορμό δέντρου, ασκήσης θάρους και ισοροπίας, μιλήσαμε με τις νεράιδες και τα ξωτικά του τόπου καβαλήσαμε έναν πράσινο δράκο, μαγειρέψαμε ποταμόσουπα και γελάσαμε πολύ, πάρα πολύ.





 

Δυστυχώς τελίωσε η μπαταρία της φωτογραφικής μηχανής και έτσι δεν μπόρεσα να τραβήξω φωτογραφίες. Μου χουν μείνει όμως στιγμές όπως τον Δαυίδ να πετάει  μια αγκαλιά φύλλα ψηλά στον ουρανό καθισμένος μπροστά στο ποταμάκι και να ακροβατεί σε έναν πράσινο κορμό δέντρου

με το γέλιο "τα κατάφερα".
Στο γυρισμό ο Δαυίδ κοιμήθηκε και κρατώντας το χέρι του Ιωνάθαν ένιωσα πόσο όμορφη είναι η αγάπη, την καρδιά μου να μαλακώνει και να ζεσταίνει όσα ο νους παγώνει και σκληραίνει.

 

 

xxx Λαμπρινή

2. Αντρικές υποθέσεις!

...κάνουν του Δαυίδ την καρδιά να χτυπάει πιο δυνατά. Ένα σφυρί, και μερικά καρφιά μπορούν να τους απασχολούν ώρες και να δίνουν σε εμένα ελεύθερο χρόνο. Τι όμορφα!
 Θυμάμαι όταν ήταν 1,5 χρονών κατασκευάζαν πάλι κάτι μαζί, οι δυο τους. Ήταν ενθουσιασμένος. Περπατούσε και έφτιαχνε το τρυπάνι "μπρρρρρρρρρρρρ, μπρρρρρρρρρ", γελούσε και μου έδειχνε πως χτυπούσε με το σφυρί. Η ευτυχία του κρατούσε ώρες και μέρες. Το βράδυ όταν πήγαμε να θηλάσουμε έκανε κάτι που για μένα ήταν πρωτόγνωρο, σταματούσε να θηλάζει  και μου λεγε: "ούπες, ούπες". Ούπες; Τι είναι οι ούπες; Δεν είχα ιδέα. Αυτός γελούσε με την ψυχή του και έλεγε και ξανάλεγε την λέξη. Ήταν η πρώτη φορά που ο θηλασμός δεν είχε τόσο σημασία για αυτόν, που ένιωθα πως το παιδάκι μου ήταν πλέον αντράκι! Στο ενδιάμεσο έμαθα τι είναι οι ούπες, τα άλεν, οι σέγες κ.τ.λ. Ο Δαυίδ χειρίζεται με δεξιοτεχνία πολλά εργαλεία, και είμαι  πολύ περήφανη για αυτό. 
Γκρρρρ , μπαμ , μπουμ,  ακούγονται ακόμη οι ήχοι από μέσα. Άύριο θα συνεχίσουν  γιατί πλέον είναι ώρα για ύπνο. Άυριο το καινούριο κρεβάτι του Δαυίδ θα είναι έτοιμο.
 Καλυνύχτα σε όλους,
Λαμπρινή

1. Ανάρτηση

Πριν λίγους μήνες μετακομίσαμε στην Στουτκάρδη. Για μένα ήταν μια επιστροφή στον τόπο, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, για τον Ιωνάθαν μία πρόκληση για σπουδές και εργασία και για τον Δαυιδ;;;;;; Δεν ξέρουμε. Έχασε το σπίτι του, τα ζωακια που φρόντιζε, τα μικρά και μεγάλα φιλαράκια του, τον ήλιο, την απέραντη θάλασσα και το τεράστιο κτήμα.
Παρόλα αυτά έχω να πω πως η ζωη είναι πολύ ωραία γεμάτη εκπλήξεις, μυστήριο και μαγεία και εμείς θα τολμήσομε να τη ζήσουμε όσο πιο όμορφα μπορούμε.