Δευτέρα 24 Δεκεμβρίου 2012

9. Γλυκές ευχές
 
Σας εύχομαι όνειρα που δεν τελειώνουν και θέληση δυνατή…. για να πραγματοποιήσετε κάποια…
Σας εύχομαι ν’ αγαπάτε…. ό,τι αξίζει ν’ αγαπιέται και να ξεχνάτε,
ό,τι αξίζει να ξεχαστεί….
Σας εύχομαι πόθους ζωής….
Σας εύχομαι σιωπές….
...Σας εύχομαι να ξυπνάτε με το κελάηδισμα των πουλιών και με το γέλιο των παιδιών….
Σας εύχομαι ν’ αντέχετε….
να μην ενδίδετε στο βούλιαγμα, στην αδιαφορία και στις αρνητικές δυνάμεις της εποχής μας….
Μα πάνω απ’ όλα σας εύχομαι……
Να Είστε ο Εαυτός Σας!

(Jacques Brel)
 
Καλά Χριστούγεννα αγαπημένοι μου!
 

Δευτέρα 17 Δεκεμβρίου 2012

8. Παιδί της φωτιάς

Πήγα να κοιμήσω τον Δαυίδ και επειδή την επoμένη ήταν τα γενέθλια του θυμήθηκα την μέρα πριν τρία χρόνια.... την πιο σημαντική μέρα της ζωής μου!
2 Δεκεμβριόυ 2009 θα ήταν η τελευταία μέρα που θα έπρεπε να γεννήσω. Είχαν περάσει άλλες 12 και το αγγελάκι και εγώ δεν λέγαμε να αποχωριστούμε. Το πρωί της 14 άρχισα να πονάω και να ανυσηχώ γιατί ταυτόχρονα είχα αίμα. Τρομαγμένη πήρα την μαία  τηλέφωνο- την Πόπη- και της είπα τι συμβαίνει. ""Ωραία" είπε."Γεννάμε!! Θα έρθω λίγο αργότερα. Παρακολούθα εσύ κάθε πότε έχεις σπασμούς." Οι πόνοι δεν ήταν τακτικοί και αυτό ήταν για μένα ανησυχητικό. Όταν έφτασε η Πόπη έβγαλε πρώτα την εικόνα με την Παναγία και μετά όλα τα συμπράγκαλά της. Στο ενδιάμεσο και εγώ με τον Ιωνάθαν είχαμε ανάψει κεριά και κάναμε την προσευχή μας να πάνε όλα καλά. Ο Ιωνάθαν επιπλέον λιβάνησε όλο το χώρο για όλους αυτές τις οντότητες που θα βοηθούσαν και θα ήταν παρρόν στην γέννα.  "Γεννάμε" μου έλεγε και γελούσε για να το πάρω και εγώ απόφαση.... Άρχισα να χαίρομαι για το πρώτο μας παιδί, για τον άγγελό μας. Η ιδέα οτι σε λίγο θα τον κρατάμε στα χέρια μας και οτι θα τον φιλάμε, μου έδινε πολύ δύναμη. Όποτε πονούσα πήγαινα και κλειδωνώμουν στο μικρό μας μπάνιο. "Εεεεεεεεεεεεε" φωνάζαν απέξω. ''Εκεί θα γεννήσεις;" Όταν ήρθε η Ειρήνη, η δεύτερη μαία, γεμίσαμε και την πισίνα- πράγμα που αποδείχτηκε για όλους τους βασανιστηκό!!!- την ήθελα πολύ πολύ ζεστή- έτσι το δωμάτιο μετά απο λίγες ώρες είχε γίνει ένα σούπερ χαμάμ στο οποίο έπρεπε να μείνουν για 10 ώρες!  Στο ενδιάμεσο πέρασε ένας φίλος μας να μας δει και όταν άνοιξαν την πόρτα φώναζα: "Αντώνη γεννάωωωω!'' "Καλη γέννα" μου είπε και έσπευσε να φέρει λουλούδια. Αρκετές ώρες τις πέρασα με πολύ γέλιο και πολύ χαρά. Ο Ιωνάθαν ήταν δίπλα μου, μου έπιανε το χέρι και με χάιδευε κάθε τόσο απαλά στο κεφάλι.

 Όσο περνούσαν οι ώρες άλλο τόσο δυνάμωναν οι πόνοι και η υπομονή μου έφτανε στα όριά της. Ήθελα να γεννήσω, με έναν μαγικό τρόπο να τελειώσω όλη αυτή την διαδικάσία. Άρχισα να πιστεύω οτι επειδή το παιδί ήταν πολύ μεγάλο δεν θα καταφέρω να το βγάλω και για αυτό δεν είχα γεννήση ήδη μέχρι τότε. Όταν πλέον άρχισα να παραληρώ η Πόπη θεώρησε πως ήταν καιρός να βγω από την ζεστή μου πισίνα. Κάθισα στην αγκαλιά του Ιωνάθαν στον καναπέ και εκεί μετά από  4-5 σπασμούς και με την πίστη οτι "δεν βγαίνει σας λέω" εμφανήστηκε το κεφαλάκι του, άλλος ένας και το αγγελάκι μου είχε έρθει δυναμικά στη γη. Ήταν η τελευταία στιγμή που το σωματάκι του ήταν ένα με το δικό μου, ήταν η στιγμή που απελευθερώταν ο ένας από τον άλλο. Μαγεία!!!!
 Τον αφήσαμε να κλάψει και να αναπνεύσει όποτε αυτός νιώσει έτοιμος. Δεν θα ξεχάσω ποτέ το θυμωμένο κόκκινο μουτράκι του! Έβγαλε μια γλυκιά φωνούλα και μετά από λίγο άρχισε να θυλάζει ανενόχλητος.Ένιωθα τα μικρά του ποδαράκια που κουνιόταν πάνω στην κοιλιά μου και ένιωθα ευλογημένη. Ήταν 8 το βράδυ. Ο άγγελος μας ήταν μαζί μας. Ο Δαυιδ είχε γεννηθεί! 


 Τρία χρόνια αργότερα, ξαπλωμένοι ο ένας δίπλα στον άλλο, ένιωθα την ομορφιά της ύπαρξης του στην ζωή μου. Ένιωθα ευγνωμοσύνη για όλα όσα μου χαρίζει, το γέλιο, τις αγκαλιές, τα λόγια, την αποδοχή, την αγάπη, τον έρωτα, την ελευθερία, την υπέρβαση της υπομονής και όλων των ορίων μου. Πριν τρία χρόνια έκρινα τα παιδάκια που κλαίνε και χτυπιούνται, τις μανάδες που δεν ξέρουν τι να τα κάνουν, το χαος και την ανοργανοσιά των οικογενιών με παιδιά... σήμερα βγάζω αγάπη όποτε συμβαίνει κάτι τέτοιο, απλώνω το χέρι μου να βοηθήσω όποτε το χρειάζονται και νιώθω σαν στο σπίτι μου όπου επικρατεί ναρκωπαίδειο των μικρών! Ο Δαυιδ μας είναι ένα παιδί φλογερό, με πάθος, με ζωντάνια δεν μας έδωσε καμιά στιγμη ηρεμίας- νιρβάνας. Παίζει, τρέχει, φωνάζει , τσιρίζει, τραβάει, μιλάει, χοροπηδάει, μαστορεύει, κλαίει, τσιμπάει, ουρλιάζει..... και ναι με πολύ περηφάνεια μπορώ να πω οτι με έχει μάθει ακόμη πιο πολύ να γελάω, να αγκαλιάζω και να αγαπάω.
Πριν ξημερώσουν τα τρίτα του γενέθλια του είπα: ''Δαυίδ, θέλω να ξέρεις πως σ αγαπάω έτσι ακριβώς όπως είσαι....'' ''Το κατάλαβα μαμά. το ξέρω....''. και έτσι αγκαλιαστήκαμε και κοιμηθήκαμε μέχρι το πρωι.






Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

7. Χειμώνας - μια όμορφη εποχή για εσωτερίκευση!

Έξω χιονίζει ασταμάτητα σήμερα. Σκέφτομαι την δύναμη  και την μαγεία της φύσης.
 Ο καιρός κρυώνει, τα ζώα αποτραβιούνται στις φωλιές τους για την χειμερία νάρκη και το σκοτάδι απλώνεται νωρίς. Όλα γύρω μας δείχνουν τον δρόμο προς τα μέσα - τα ενδώτερα της ψυχής μας. Όλα μας καλούν να ανάψουμε το εσωτερικό μας φως. Όλα μας οδηγούν εκεί...
 Eίναι όμορφα και το χειμώνα αρκεί να θέλει κανείς να το δει, είναι τόσο όμορφα ακόμη και μέσα στο σπίτι. Είναι η πιο ωραία εποχή για παραμύθια, για κεριά, για μουσική, για παιχνίδια με όλη την οικογένεια και για πολύ σιωπή. Όπως λέει και η Selma Lagerlöf : ''Λίγο πριν βγει ο ήλιος είναι η νύχτα πιο σκοτεινή''
 Λατρεύουμε αυτές τις μέρες και φροντίζουμε πολύ συχνά να τις ζούμε γλυκά και ήρεμα μέσα στο σπίτι μας. Που και που ακούγεται η φυσαρμόνικα του Δαυίδ, το κερί μες το δωμάτιο δημιουργεί μία γλυκιά ατμόσφαιρα, ο χώρος μοιρίζει πορτοκάλι, ο παππούς και η γιαγιά κοιμούνται. Ηρεμία, ώρα για παραμύθι και αγκαλιά με το μικρό μου ξωτικό.


Με πολύ αγάπη,
Λαμπρινή

Παρασκευή 7 Δεκεμβρίου 2012

6. Ψάχνοντας το Αγ. Νικόλαο



Νιώθαμε παράξενα που περπατούσαμε στο σκοτάδι, μέσα σε ένα άγνωστο δάσος. Όλοι κρυώναμε πολύ. Οι μύτες μας ήταν κατακόκκινες και τα χέρια μας δεν μπορούσαν να αγγίξουν τίποτα. Όσο προχωρούσαμε συναντούσαμε και άλλες οικογένειες, ευτυχώς μερικές με φαναράκια. ...Ψάχναμε τον Αγ. Νικόλα!
 Σε ένα σημείο υπήρχαν τρεις δάδες. Εκεί σταματήσαμε... και μαζί με  όλα τα παιδιά τραγούδησαμε. Τραγουδήσαμε για να ζεσταθούμε. Τραγουδήσαμε για να έρθουμε πιο κοντά ο ένας στον άλλον ίσως να τραγουδήσαμε για να ανοίξουν και οι δικές μας οι καρδιές.

 

Και ήρθε... και μοίραζε σε κάθε παγωμένο χεράκι από ένα δώρο.
ΧΧΧ Λαμπρινή

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

5. Jazz...για παιδιά (από 2 ετών) (JES)




 Την Κυριακή το πρωί πήγαμε σε μία συναυλία Τζαζ για παιδιά με παιδικά τραγούδια και πολύ πολύ γέλιο.Φτάσαμε κλασσικά ως έλληνες λίγο πριν κλείσουν οι πόρτες. Η αίθουσα ήταν μικρή και γεμάτη μικρά και μεγάλα παιδιά. Κρατούσαν μουσικά όργανα στα χέρια και ήταν αεικίνητα ενώ οι
 μουσικοί δεν είχαν βγει στην σκηνή. Χοροπηδούσαν, γελούσαν, τραγουδούσαν κάναν μουσική με ότι έβρισκαν, μερικά βγάζαν τα παπούτσια τους, άλλα τα παντελόνια τους... Μικροί και μεγάλοι κινούνταν ελεύθεροι στο χώρο και αυτό ήταν πολύ φυσιολογικό.



Η μουσική παράσταση ήταν υπέροχη, γνωστά παιδικά τραγουδάκια που όλοι οι γονείς τραγουδάνε στα παιδιά τους και γνωρίζουν οι ίδιοι από τους γονείς τους και αυτοί πάλι από τους δικούς τους γονείς. Η Τζαζ μας αρέσει όλους στην οικογένεια, αλλά πρώτη φορά ακούσαμε τα τραγούδια που λέμε με το ξωτικό σε ήχους τζαζ. Ο Δαυίδ χόρευε σε τρελλούς ρυθμούς, ενώ μπροστά μου ένα μικρό ζευγαράκι αγκαλιαζόταν απαλά.
 
Κάποια στιγμή καλέσαν όσα παιδιά είχαν κουδουνάκια να πάνε μπροστά στη σκηνή. Έτσι το ξωτικό έτρεξε με το κουδουνάκι του να πάει.



Του το είχε δώσει ένα ζευγάρη όταν πήγε να δει γιατί κλέει το παιδάκι τους και το χάιδευε για να το παρηγορήσει.... και εφόσον πήρε θάρρος από την σκηνή αποφάσισε να παίξει και ντραμς. Στη Θεσσαλονίκη στο σπίτι μας παίζαμε κάθε μέρα 19:00 - 19:15 (πάρτυ για τους γείτονες). Εδώ όμως ούτε 5 λεπτά. Αυτή λοιπόν ήταν η ευκαιρία του. Και ναι, τα κατάφερε! Ανέβηκε επάνω και έπαιξε ντραμς το μικρό μου αγόρι.

 

Σε μία ώρα είχε τελιώσει η παράσταση και υποσχεθήκαμε πως θα ξανάρθουμε. Στο καφέ φάγαμε γλυκό και ήπιαμε σοκολάτα και με γεμάτη την ψυχή και το στομάχι μας γυρίσαμε στο σπίτι όπου μας περίμενε ένας πολύ πολύ αγαπημένος φίλος!

Παρασκευή 30 Νοεμβρίου 2012

4. Sweet November

Σήμερα ο ήλιος έλαμπε ενώ έξω ήταν όλα χιονισμένα. Τι όμορφο ξεκίνημα για το Advent. Έτσι πρωί πρωί πήγαμε με το ξωτικό μου στο δάσος να μαζέψουμε λίγα κλαδάκια, για να φτιάξουμε το χριστουγεννιάτικο στεφάνι μας.


Έτσι γυρίσαμε στο σπίτι με απλά υλικά και ηδού το αποτέλεσμα.



Όταν κοιμήθηκε το ξωτικό, αρχίσαμε με τον Ιωνάθαν και την γιαγιά του ξωτικού να τυλίγουμε 24 μικρά δωράκια (πολύ μικρά, με ελάχιστη χρηματική αξία παρόλα αυτά δωράκια). Γελούσα και χαιρόμουν σαν μικρό παιδί. Ένιωθα στην κοιλιά μου γαργαλιτά και έτρεχα από την κουζίνα στην τραπεζαρία για να τα κρεμάσω. Είναι η πρώτη χρονιά που του κάνουμε Adventskalender και φαντάζομαι την έκπληξη στην φατσούλα του όταν θα το αντικρίσει....




Πρόσφατα ήμασταν στην αγορά και ψάχναμε για δώρα για πολλοστή φορά μέσα σε ένα κατάστημα παιχνιδιών. Ο Δαυίδ παρακαλούσε και φώναζε να του πάρουμε κάτι και εγώ προσπαθούσα πολύ ευγενικά να του πω, οτι σε λίγες μέρες θα πάρει δωράκια από τον Αγ.Νικόλαο που συνηθίζεται εδώ στην Γερμανία, για τα γενέθλιά του, για τα Χριστούγεννα, για την γιορτή του κ.τ.λ. αλλά όχι τώρα!
Στην συνέχεια τον ρώτησα τι θα ήθελε να του φέρει ο Αγ. Βασίλης και το μικρό μου ξωτικό επειδή δεν ήξερε τι σημαίνουν όλα αυτά... άρχισε να κλαίει και να λέει: ''Δεν θέλω τίποτα, τίποτα μαμα!!!'' 
Μόνο το ΤΩΡΑ είχε σημασία και αξία! Μόνο το τώρα.
Πόσο παράξενο μου φαίνεται αυτό και πόσο δύσκολο να το ζήσω. Ζω κάθε μέρα και ταλαντεύομαι ανάμεσα στο πριν και στο μετά, ελάχιστες φορές όμως στο τώρα.
Ναι λοιπόν εγώ χαίρομαι για την αυριανή του φατσούλα, για την υπομονή που έκανε όλες αυτές τις μέρες και για την χαρά που θα νιώσει. Τον φαντάζομαι ήδη να χοροπηδάει και να λέει από την ψυχή του ευχαριστώ.
Αλλά χαίρομαι και για κάτι ακόμη....
ΓΙΟΥΠΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙ!!!!

Λαμπρινή

Δευτέρα 26 Νοεμβρίου 2012



3. Το μαγεμένο δάσος



Σήμερα το πρωι αποφασίσαμε να πάμε μία μεγάλη βόλτα στη νέα μας γειτονιά με προορισμό το άγνωστο. Όταν βγήκαμε έξω μας περίμενε μία μικρή έκπληξη: φυσούσε αέρας! και ο ουρανός έβρεχε χιλιάδες πολύχρωμα φύλλα. Είχαμε καιρό να νιώσουμε τον αέρα που μας συντρόφευε σχεδόν καθημερινά στο νησάκι και πολλές φορές μας εκνεύριζε. Σήμερα όμως ο αέρας ήταν πηγή χαράς και μας θύμιζε όλους όσους εκεί αγαπήσαμε. Τα φύλλα μας αγκαλιάζαν και μας φυλούσαν στους όμους και στα κεφάλια. Σύντομα φτάσαμε σε ένα δάσος όπου όλα τα δρομάκια ήταν σκεπασμένα με  άφθονα φύλλα...

 

και έτσι ξεκίνησε το τρελό μας παιχνίδι. Κάναμε σημαίες, βουτούσαμε στα φύλλα, παίζαμε κυνηγητό και κρυφτό, ακολουθούσαμε ίχνη αλόγων, κάναμε τραμπάλα σε έναν τεράστιο κορμό δέντρου, ασκήσης θάρους και ισοροπίας, μιλήσαμε με τις νεράιδες και τα ξωτικά του τόπου καβαλήσαμε έναν πράσινο δράκο, μαγειρέψαμε ποταμόσουπα και γελάσαμε πολύ, πάρα πολύ.



 
Δυστυχώς τελίωσε η μπαταρία της φωτογραφικής μηχανής και έτσι δεν μπόρεσα να τραβήξω φωτογραφίες. Μου χουν μείνει όμως στιγμές όπως τον Δαυίδ να πετάει  μια αγκαλιά φύλλα ψηλά στον ουρανό καθισμένος μπροστά στο ποταμάκι και να ακροβατεί σε έναν πράσινο κορμό δέντρου
με το γέλιο "τα κατάφερα".
Στο γυρισμό ο Δαυίδ κοιμήθηκε και κρατώντας το χέρι του Ιωνάθαν ένιωσα πόσο όμορφη είναι η αγάπη, την καρδιά μου να μαλακώνει και να ζεσταίνει όσα ο νους παγώνει και σκληραίνει.

 


 
xxx Λαμπρινή

Παρασκευή 23 Νοεμβρίου 2012

2. Αντρικές υποθέσεις!

...κάνουν του Δαυίδ την καρδιά να χτυπάει πιο δυνατά. Ένα σφυρί, και μερικά καρφιά μπορούν να τους απασχολούν ώρες και να δίνουν σε εμένα ελεύθερο χρόνο. Τι όμορφα!
 Θυμάμαι όταν ήταν 1,5 χρονών κατασκευάζαν πάλι κάτι μαζί, οι δυο τους. Ήταν ενθουσιασμένος. Περπατούσε και έφτιαχνε το τρυπάνι "μπρρρρρρρρρρρρ, μπρρρρρρρρρ", γελούσε και μου έδειχνε πως χτυπούσε με το σφυρί. Η ευτυχία του κρατούσε ώρες και μέρες. Το βράδυ όταν πήγαμε να θηλάσουμε έκανε κάτι που για μένα ήταν πρωτόγνωρο, σταματούσε να θηλάζει  και μου λεγε: "ούπες, ούπες". Ούπες; Τι είναι οι ούπες; Δεν είχα ιδέα. Αυτός γελούσε με την ψυχή του και έλεγε και ξανάλεγε την λέξη. Ήταν η πρώτη φορά που ο θηλασμός δεν είχε τόσο σημασία για αυτόν, που ένιωθα πως το παιδάκι μου ήταν πλέον αντράκι! Στο ενδιάμεσο έμαθα τι είναι οι ούπες, τα άλεν, οι σέγες κ.τ.λ. Ο Δαυίδ χειρίζεται με δεξιοτεχνία πολλά εργαλεία, και είμαι  πολύ περήφανη για αυτό. 
Γκρρρρ , μπαμ , μπουμ,  ακούγονται ακόμη οι ήχοι από μέσα. Άύριο θα συνεχίσουν  γιατί πλέον είναι ώρα για ύπνο. Άυριο το καινούριο κρεβάτι του Δαυίδ θα είναι έτοιμο.
 Καλυνύχτα σε όλους,
Λαμπρινή

Πέμπτη 22 Νοεμβρίου 2012

1. Ανάρτηση

Πριν λίγους μήνες μετακομίσαμε στην Στουτκάρδη. Για μένα ήταν μια επιστροφή στον τόπο, όπου γεννήθηκα και μεγάλωσα, για τον Ιωνάθαν μία πρόκληση για σπουδές και εργασία και για τον Δαυιδ;;;;;; Δεν ξέρουμε. Έχασε το σπίτι του, τα ζωακια που φρόντιζε, τα μικρά και μεγάλα φιλαράκια του, τον ήλιο, την απέραντη θάλασσα και το τεράστιο κτήμα.
Παρόλα αυτά έχω να πω πως η ζωη είναι πολύ ωραία γεμάτη εκπλήξεις, μυστήριο και μαγεία και εμείς θα τολμήσομε να τη ζήσουμε όσο πιο όμορφα μπορούμε.